Vanmiddag om 12.00 uur stipt werden de trossen losgegooid van ‘De Vriendschap’. We hadden een vaartje geboekt om zeehonden te kijken. Met één kapitein en één leuke tweeling als gids/cateraars aan boord gingen we op pad. Op ‘De Vriendschap’ wordt normaal gesproken met 120 passagiers gevaren, in Corona tijd mochten dat niet meer dan veertig “zeerovers” zijn. Ik vond het helemaal prima… we hadden zee aan ruimte 😉 . De kapitein voer ons eerst richting de vuurtoren en sloeg daarna

Laat in de middag zat ik na een drukke dag met een lange ochtend- en middag wandeling heerlijk op de bank uit te rusten. Zie ik ineens meneer Reitmeier (de familie Reitmeier houdt een oogje in het zeil op De Witte Hoek) met zijn paard over het terrein stappen. Voor stadse lui zoals wij een ongebruikelijk beeld. Hoe gezellig is het dan om even naar de voordeur te lopen, te gaan kijken en een praatje te maken. Ik deed de

Rover is niet onze hond! Hoewel we graag een hond zouden willen, wikken en (af)wegen we nog steeds. Een hond aanschaffen is één ding, de komende x-jaar rekening te moeten houden met de hond is een andere. In het tijdperk waarin BJ en ik nu leven zouden we makkelijk een hond in huis kunnen hebben omdat we veel thuis zijn. Ook onze vakanties stemmen we de laatste 2 jaar zo af dat we ons eigen gang kunnen gaan. Maar toch…

Toen we vanmiddag naar het strand op Texel gingen zette BJ deze mooie hoed op. BJ heeft een goed hoofd voor petten en hoeden. Ik weet niet anders dan dat hij zo gauw als hij naar buiten gaat een pet of hoed opzet. In ons gangetje thuis hebben we zelfs een speciale “pettenflat” (dat wil zeggen; een oud CD-rek waar in ieder vakje 2 á 3 petjes liggen). Denk nou niet dat dat de enige opslagplaats is, nee hoor… op