21 november 2016 – ARTIS

Al kijkend naar de dieren in de dierentuin realiseer ik me dat dat eigenlijk best vreemd is. Door naar de dieren te kijken ontspan ik terwijl zij in gevangenschap er iedere dag weer het beste van maken. Daarentegen ben ik zo vrij als een vogel maar voel me momenteel gevangen in mijn eigen web wat Het Leven heet. Ik neem het besluit ik om, net als de dieren, “er het beste van te maken” vandaag.

Bij de poort aangekomen kreeg ik werkelijk zo’n mooi aanbod van de Bankgiroloterij! Als ik eenmalig € 13,50 zou bijdrage aan het nieuwe olifantenverblijf zou ik het toegangskaartje gratis krijgen. Om in dierentaal te blijven vroeg ik naar het addertje onder het gras. “Nee hoor mevrouw, geen addertje, gewoon een mooi aanbod”. Omdat mijn onderbuik gevoel iets heel anders zei heb ik toch maar even doorgevraagd. “Jaaa, ik moest dan alleen even de aanmelding(!) telefonisch of per email stopzetten”. Ik heb deze “snotaap” bedankt voor het aanbod. Natuurlijk snap ik dat er geld nodig is om de dieren een beter onderkomen te bieden maar deze manier van geldwerven gaat me te iets te ver.

Bij binnenkomst zoek ik een bankje om mijn camera in gereedheid te brengen. Na een aantal jaren te fotograferen ben ik nog altijd aan het stoeien met de volgorde van het omhangen: rugzak/camera of camera/rugzak, hoe dan ook beide moeten mee en gaan mee, hihi. Voor de nieuwsgierigen onder ons, het is camera/rugzak geworden.

Ik was al een tijdje niet in deze dierentuin geweest dus er viel veel te ontdekken. Van de geadviseerde looproute trek ik me weer eens niets aan en ontdek de dierentuin op mijn eigen manier. Waar je niet omheen komt is de apenrots en het leeuwenverblijf. Een van de leeuwinnen deed zich te goed aan een heerlijke vogel. Ze was wel een beetje kieskeurig hoor want de veren werden weer uitgespuugd. Dit verblijf is voor de 2 leeuwinnen en 1 leeuw niet al te groot en mag wat mij betreft ook wel eens worden aangepakt.

De vele reigers in de dierentuin voelen zich zo vlak bij de pelikanen als een vis in het water en geef ze eens ongelijk; de “viswinkel” is immers dagelijks geopend!

Het was lekker weer en heb bewust de binnenverblijven van onder andere de apen, krokodillen en reptielen overgeslagen. Ten eerste zweet je je ongans met je winterjas in de tropische temperaturen en een lens die na de eerste stap binnen direct beslaat is ook geen pretje. Volgende keer deze verblijven maar eens kijken.

Om een uurtje of 14.00 werd het tijd om wat te eten, drinken en een noodzakelijke pitstop. Hierna ging ik weer op pad. Bij de mandrillen, die in het voormalig ijsberenverblijf wonen, raakte ik toevallig aan de praat met een-meneer-op-leeftijd die al zijn hele leven in Artis komt. Hij wist veel over de dieren(tuin) te vertellen, ook dat het leeuwenverblijf niet zomaar veranderd mag worden. Deze heer ging duidelijk met zijn tijd mee want zijn mobieltje ging af. Voor mij een mooie aanleiding om gedag te zwaaien en verder te gaan. Om de hoek bij de mandrillen woont een modern Maleisisch tapir gezin. Fascinerende wezen die tapirs want het lijkt wel of ze samengesteld zijn uit andere dieren met hun rare korte slurf, rare korte pootjes, rare grote oren en het stuk tussen kop en kont lijkt er door de strakke kleurscheidingen tussen geplakt te zijn. Mama en Papa tapir hebben een LAT relatie. Papa zit apart en Mama en puppy tapir delen samen een verblijf. Meer dan een half uur heb ik naar ze staan kijken. Het is leuk om te zien hoe de puppy tapir rondspringt, achter vogels aan gaat en zijn mama plaagt. Zijn mooie schutkleuren doen goed werk want het is verdraaid moeilijk om hem goed te kunnen fotograferen. Slechts een paar zijn redelijk gelukt.

De ara’s krijsten inmiddels de hele boel bij elkaar dus ging ik maar eens kijken wat er aan de hand was. Niets dus! Ze waren gewoon lekker aan het krijsen. In het verleden zijn er zeer waarschijnlijk wat onderzoekende mensenvingertjes beschadigd want een dubbel traliehek wordt niet voor niets neergezet. De ara’s door de hekken heen fotograferen zou op zich nog wel lukken maar de dag liep al aardig op zijn eindje waardoor zelfs mijn camera te weinig licht had om mooie foto’s te maken. Ook weer een reden om nog eens terug te gaan.

Op 16 oktober jl. is er een olifantje geboren. Vandaag mocht hij buitenspelen maar aan al het goede komt een eind. Moeders liet met getrompetter en luide kreten horen toch wel heel graag naar binnen te willen om haar jong na een lange dag rust en warmte te gunnen. Ik dacht ik blijf even staan kijken tot ze naar binnengaan maar zag vanuit mijn ooghoek dat er in het giraffenverblijf iets leuks aan de gang was. Alle volwassen giraffen waren al naar binnen maar het girafje wat op 17 november jl. op deze wereld kwam had daar duidelijk nog geen zin in. Dus, verzorgers in het verblijf met een lang touw om het eigenwijze beestje naar binnen te leiden. Na veel geduld liep ook hij naar binnen. Onder luid applaus verlieten de dierverzorgers het verblijf 😉

Bijna alle dieren waren nu binnen of klaar met de dag. Na 5 uur rondgewandeld te hebben vond ik het ook welletjes en ben huiswaarts gegaan. Ik was moe maar deze dag heeft me goed gedaan.

Menummenum