4 september 2018 – Een wandeling met verrassingen.

Vlakbij huis had ik het wel even gezien met wandelingen dus hup, naar Natuurpark Lelystad. Natuurlijk eerst even op buienradar gekeken omdat er regen en onweer werd verwacht maar voor de komende uurtjes was de kust nog wel veilig. Om te voorkomen dat het echt gaat regenen toch een paraplu meegesjouwd ;-). Nu de scholen weer begonnen zijn is het er heerlijk rustig. De parkeerplaats was nog bij lange na niet vol en veel kinderen kon ik echt niet ontdekken. Sterker nog ik heb op hele stukken geen mens gezien..heerlijk!

Dit keer ben ik een pad ingeslagen waar ik nooit ingelopen was. Dat was de start van een heel bijzondere wandeling. Allereerst langs een prachtige boom met (tamme?) kastanjes. Deze boom bleek onderdeel uit te maken van een bomenwandeling. Hoe lang die wandeltocht al bestaat weet ik niet maar ik had het nog nooit gezien. Er staan paaltjes met nummers langs de bomenroute maar de logica daarvan is (voor mij) ver te zoeken. Later toch maar eens onderzoeken hoe het zit. Voor nu besloot ik gewoon lekker om me heen kijken en te genieten van al het moois. Zo gezegd, zo gedaan. De zwijnen stonden lekker te eten en net toen ik foto’s wilde maken kwam er een clubje mensen met kinderen aangelopen. Het geklep, de drukte…ik ben maar verder gelopen. Ik liep wel terug als het rustiger was. Even verderop hoorde ik iets wat ik niet kon thuis brengen. Het leek net of er met stokken geslagen werd. Nieuwsgierig als ik ben, ben ik op het geluid afgelopen. Tot mijn verrassing zag ik tussen struiken 2 mannelijke Pater Davidsherten hun geweien tegen elkaar slaan. Om betere foto’s te kunnen maken ben ik, in korte broek!, door de struiken gelopen. Niet erg handig want ongelijke grond en brandnetels is dan geen beste combi maar ja… voor de beste foto moet je wat over hebben. Achteraf was dit helemaal niet nodig geweest want nog geen 5 minuten later liepen ze naar een open plek (dus weer terug door de struiken!).Vanaf het wandelpad had ik prachtig zicht op de dieren en dat leverde de beste foto’s op, cadeautje nummer 1.

Wanneer de dieren mij dulden en geduld hebben tijdens het fotograferen bedank ik ze altijd hardop. Dus na de herten hartelijk bedankt te hebben ben ik weer verder op pad gegaan en genoot van de rust, het vogelgezang en het lekkere weer. Inmiddels was er al aardig wat tijd verstreken maar ik had nog geen zin om terug te lopen naar de uitgang. Op een wegwijsbordje stond “Elanden”. Die had ik nog niet eerder gezien. Dit werd mijn nieuwe missie! Langs het water lopend hoorde ik aardig wat herrie. Er werd aan het riet getrokken en geknabbeld en hoorde water klotsen. Vanwege het hoge riet zag ik helemaal niets en kon ook dit geluid niet thuisbrengen. Eerst dacht ik aan een bever want die wonen ook in dat gebied maar ja bevers eten toch geen riet?? Ook hier werd mijn nieuwsgierigheid gewekt en ben even om een hoekje gelopen. Voor de tweede keer vandaag werd ik aangenaam verrast. In het water, langs de oever stond een eland de oever even “netjes bij te werken”! Cadeautje nummer 2. Ik keek mijn ogen uit… wat een prachtige schouwspel. Ik heb ruim een half uur met de Eland opgetrokken en ondanks alle hindernissen een aantal leuke foto’s weten te maken en die deel ik graag. Voor mijzelf had dat niet gehoeven want deze herinneringen staan voor de rest van mijn leven diep in mijn geheugen gegrift.