Lange tijd was het niet mogelijk om mijn camera mee te nemen tijdens wandelingen. Niet omdat er iets mis was met mijn camera maar omdat mijn eigen “instellingen” niet goed waren. Vandaag heb ik mijn stoute (wandel)schoenen aangetrokken en besloot mijn camera mee te nemen.

Normaal gesproken maak ik best wat kilometers tijdens het wandelen maar dit keer had ik mij voorgenomen een korte wandeling te maken om weer een begin te maken met het wennen aan “bepakking” en “focussen”. Daar heb ik geen spijt van gekregen. Ik werd getrakteerd op een bijzonder schouwspel, overstekend wild en er werd geposeerd. Wat was ik blij met deze cadeautjes.

Na de korte wandeling ben ik neergestreken in het restaurant en daar kreeg ik nòg een cadeautje. Omdat het best fris was hadden ze het haardvuurtje flink opgestookt. Genietend van een hapje en drankje en de warmte van het vuur schoof een pianist achter de piano. Hij speelde herkenbare melodieën en voorzag deze van zelfbedachte franje en riedels. Hij had het lekker naar zijn zin. Omdat het niet druk was in het restaurant voelde het als een privé concert. Onder het mom “geef de muziek nog wat te drinken” heb ik de pianist een drankje aangeboden, dat aanbod accepteerde hij maar wat graag. Na zijn concert heb ik hem hartelijk bedankt voor dit extraatje. Moe maar voldaan ging ik weer huiswaarts.