Ongeveer een jaartje geleden werden we op een zondagochtend opgeschrikt door een hels kabaal. Ook de overburen stonden voor het raam te kijken naar wat er aan de hand zou kunnen zijn. Wat bleek… op de rotonde waren een papa en mama Ekster hun eigen jong aan het aanvallen. Het was hartverscheurend om te zien zo vlak voor onze deur. Ja, ik weet het…je moet de natuur zijn gang laten gaan maar dit laten gebeuren kon ik niet. Ik ben naar buiten gestapt (zeer waarschijnlijk nog in pyama, maar dat is boeiûh) en heb het jong opgepakt. Het beestje was aardig van slag, zijn hartje bonkte in zijn keeltje en was, tot bloedens toe, behoorlijk toegetakeld. We hebben een doosje gepakt en een handdoekje erin gedaan, in de hoop dat het vogeltje een beetje zou bijtrekken. Ik heb de dierenambulance gebeld en ja hoor, ze zouden het beestje komen ophalen. Heel af en toe keken we hoe het met het ekstertje ging. Na een tijdje stilletjes in het hoekje gezeten te hebben stond het ineens weer op zijn pootjes. We slaakten een zucht van verlichting. Helaas bleek dat zijn laatste groet aan ons geweest te zijn. Precies op het moment dat de dierenambulance de straat in kwam rijden is het ekstertje gaan hemelen. Huilend deed ik de deur open en verontschuldigde me voor mijn tranen. “Geeft niets hoor” zeiden de lieve mensen. Ze hebben het dode ekstertje meegenomen, BJ heeft de doos en handdoek opgeruimd en ik, ik was intens verdrietig.

Vandaag stonden we ons ontbijtje klaar te maken wat we buiten zouden opeten. Vanuit de keuken hoorden we in de tuin een raar geluid wat we niet thuis konden brengen maar oké was het niet. Dus..niets ontbijtje klaarmaken maar kijken wat er aan de hand was in de tuin. Op ons garage dak zaten 3 eksters en je raadt het al, ook nu waren een papa en mama ekster hun jong aan het aanvallen. De ontaarde ouders vlogen weg en het jong zag zijn kans schoon om weg te fladderen van het garage dak zo onze tuin in. Hij kwam precies terecht in het opstaande beschutte plantenvlak waar onze leibeuk in staat. Ook dit was weer een zielig hoopje. Om ervoor te zorgen dat papa en mama Ekster niet meer in zijn buurt konden komen hebben we ons ontbijtje gewoon in de tuin gegeten. Nadat we de ontbijtspulletjes weer hadden opgeruimd waren we toch wel nieuwsgierig hoe het met het jong ging. Dus zijn we voorzichtig de tuin inge(sl)lopen. Tot onze verbazing zat hij niet meer in het plantenvlak. Hij was eventjes aan onze aandacht ontsnapt en was weg gehupt in ons vers geknipte laurierhaagje. Tja, daar laten zitten was ook geen optie dus ook nu de dierenambulance gebeld. Als we het vogeltje zouden kunnen vangen en in een doosje hadden konden we weer bellen en dan zouden ze het op komen halen. Mission “catch the birdy” werd in gang gezet. BJ haalde een doos uit de papier container, ik haalde een handdoek. Ik had de vogeldoos vast en BJ dreef het vogeltje op de meest behoedzame manier uit de laurierhaag. Binnen no time was het “mission completed”. BJ is overigens een uitmuntende vogeldrijver wat ergens ook niet gek is want hij heeft iets met vliegende dingen, hihi. Wederom heb ik de dierenambulance gebeld, het beestje zou vandaag nog worden opgehaald maar omdat het zo druk was met het ophalen van met name jonge vogels wisten ze niet hoelaat. BJ, de schat, heeft nog een schaaltje water bij het vogeltje gezet. Hij zat goed op zijn pootjes en was nog redelijk goed “te spreken”. Rond 14.00 uur reed de dierenambulance onze straat in en hebben we het ekstertje in de liefdevolle handen van het ambulance personeel overdragen. We gaan er maar vanuit dat dit vogeltje het wèl gaat redden, maar zeker weten…

Het is niet leuk om van dichtbij te zien hoe wreed de natuur kan zijn maar besef me ook dat dit enkel gebeurt zodat de sterkste overblijven.

@alle dieren: als je dekking moet zoeken dan ben je in onze tuin goed af. Ik zal er altijd voor je zijn.

Uit privacy overwegingen zijn geen foto’s van de eksters toegevoegd.