30 juni 2020 – Nog niet verleerd, Ondeugd en Kontjes

Het was niet zulk lekker weer vanochtend maar ik moest naar buiten, anders gezegd “met mijn kop in de wind”. Voor het eerst sinds tijden heb ik mijn fototas uit de mottenballen gehaald. Gelukkig had BJ nog opgeladen batterijen anders had ik niet op pad gekund want fotograferen komt bij mij op als po-ëpen en dan heb ik mijn eigen spullen niet altijd op orde! Gepakt en gezakt ging ik op pad. Ik moest wel weer wennen aan het gewicht van mijn tas. Toegegeven, naast al het fotoapparatuur zat er ook een overlevingspakket in met eten en drinken voor mijn innerlijke ik, een soort van EHBO-tasje, vuilniszakjes, zonnebril, telefoon, handcrème, lippenbalsem, desinfectiegel, snoetenpoetsdoekjes, extra batterijen, extra sd-schijfjes, een regencape, mijn flitslamp, portemonnee en autosleutels. Alleen zonder fotocamera’s en toebehoren is de tas al loodzwaar 😉 Maar hé, een slimme meid…….

Allereerst heb ik mijn macrolens, inclusief ringflitser, aangekoppeld. Omdat ik al heel lang geen insecten meer heb gefotografeerd was ik al blij met de enkele gewone insecten die ik voor mijn lens kreeg. Het weer speelde natuurlijk ook niet mee want wat zou jij doen als je insect was en het regende… precies, schuilen. Een enkele dappere “dodo” liet zich wel zien.

Naarmate de dag vorderde werd het weer steeds mooier. Foto’s maken met een macrolens geeft me energie maar kost het ook want turen in de struiken en de beste plaatjes proberen te schieten is intensief. Maar geen nood aan de man, ik had genoeg andere lenzen mee dus werd de lens gewisseld naar een 70-200.

Na op een bankje wat gegeten en gedronken te hebben ging ik weer op pad. Soms moet je keuzes maken welk pad je wilt bewandelen en dit keer koos ik voor het pad wat me naar de przewalski paarden en wisenten zou leiden. De paarden waren duidelijk al op vakantie, die waren in geen velden of wegen te zien. De wisenten had ik in NPL nog niet in “het wild” gezien. Daar is vandaag verandering in gekomen. Op een mooi veldje stonden, dacht ik, 2 wistenten maar tot mijn grote vreugde waren dat er 4! Ze stonden een eindje verderop. Wat schetste mijn verbazing… ze kwamen hoe langer hoe dichter bij. 4 stieren stonden vlak voor mijn neus met enkel nog schrikdraad en een hekwerkje tussen ons in. Hun wollige vacht waren ze aan het wisselen naar een luchtige zomerjas. Van dichtbij waren ze trouwens best groot. Wat een imposante beesten en dan te weten dat dit nog maar jonkies waren. Hoe ik dat weet? Ik kwam in gesprek met een medewerker van NPL. Hij vertelde mij dat hij ze zelden zo dichtbij staan en dat deze 4 “stiertjes” over niet al te lange tijd zullen verhuizen naar een ander natuurgebied. Dit om de familie die hier woont zuiver te houden.

Toen we stonden te praten hoorden we een vrouw heel hard “huppeldepup…kom hierrrrrr” roepen. En ja hoor, daar zagen mijn gesprekspartner en ik een hele leuke beagle voorbij schieten, van links naar rechts en van boven naar onder wel te verstaan. Zóó, die had er zin in. Het geluid van de vrouw kwam dichterbij en dichterbij. Omdat ze zo aan het schreeuwen was heb ik de naam van de beagle niet kunnen verstaan dus noem ik hem Ondeugd. De vrouw werd door de NPL-medewerker aangesproken dat de hond altijd aangelijnd dient te zijn waarop de vrouw de hondenriem met tuigje omhoog gooide en bits zei “ja dat weet ik, maar hij is uit zijn tuigje ontsnapt!”. Ondeugd kwam richting zijn bazinnetje gelopen en bleef zo’n 3 meter voor haar staan. Al stampvoetend en schreeuwend liep de bazin richting Ondeugd. “O leuk, we gaan nog langer spelen” dus zette Ondeugd het weer op het lopen. Uiteindelijk gaf Ondeugd zich gewonnen (of was hij gewoon moe geworden van al dat rennen/spelen?) en sprong weer in zijn tuigje. Bij Ondeugd was de rust wedergekeerd maar ik durf te wedden dat het wel even heeft geduurd eer de bloeddruk van mevrouw weer op normaal niveau zat. Ik heb staan lachen om dit leuke schouwspel.

Na dit avontuur kwam ik aan de praat met een dame wandelaar. Zij vertelde dat even verderop de andere groep wisenten stond met kalfjes erbij en dat je ze goed kon zien. Ik zette het op een lopen want zo staan de dieren in het zicht en net zo snel verdwijnen ze in het niets. Nou, ik heb ze gezien maar ze stonden niet meer dichtbij. Omdat wachten soms loont ben ik wat langer blijven staan. De kalfjes heb ik wel gezien maar stonden te ver om mooie foto’s van te nemen. De entertjes waren aan het stoeien en de volwassen wisenten lagen en stonden in het gras. Met hun kont naar mij (de wind) toe. Ook na langer wachten bleef ik naar kontjes kijken. Ik voelde dat het inmiddels ook tijd was om zelf een eind aan deze ontdekkingstocht te maken. Ik had me verkeken op afstand en tijdsduur. Ik miste BJ want als ik moe word ga ik slordig lopen. Met de hand van BJ in de mijne gaat het dan een stuk beter. Gelukkig duurde het niet lang voordat ik bij het bezoekerscentrum aankwam. Daar ben ik neergestreken om onder het genot van een bakkie koffie en een appeltaartje bij te komen. Ik was de enige klant op het terras maar was beslist niet alleen!