Soms raap ik dingen op of maak ik ergens een foto van waarvan ik me afvraag waarom ik dat op dat moment doe. Achteraf valt pas het kwartje. Voor mij is ook nu weer het bewijs geleverd dat ik altijd naar mijn onderbuikgevoel moet luisteren.

Vandaag was het tijd om naar huis te gaan na een heerlijke vakantie op Texel. We zijn vroeg opgestaan om de overige “zooi” in te pakken (het merendeel hadden we gisteren al gedaan). Vanaf 10.00u kon Antje langskomen voor de check-out. Voor die tijd weggaan was uit den boze 😉 . Omdat wij altijd het braafste meisje en jongetje uit de klas zijn, zaten we om 08.30u aan het ontbijt. We waren net klaar toen ik een harde “POK!” tegen het raam hoorde. “Het zal toch niet…” dacht ik, maar helaas was wat ik dacht gebeurd. Er lag een piepklein vogeltje op de grond. Omdat vogeltjes soms herstellen van een glasklap heb ik het eerst van binnenuit aangekeken. Na een kwartiertje ben ik toch naar buiten gegaan. Ik dacht dat het een winterkoninkje was maar BJ had een mooi gele streep op haar koppie ontdekt. Het was een prachtig goudhaantje, dit keer een vrouwtje. (mannetje).

Zo triest!

Nog steeds geen teken van leven en ook na voorzichtige aanraking geen enkele reactie. Ze had de aarde verlaten! Zo open en bloot laten liggen vond ik geen goed idee dus kreeg ze haar eigen grafje. Ik heb een kuiltje gegraven, haar daar ingelegd en bedankt dat ze op aarde is geweest.

Mooi vogeltje, mooie laatste rustplaats

Natuurlijk moest haar grafje een grafsteentje krijgen en hoe gek het ook is… dagen daarvoor had ik op het strand een klein hartvormig steentje gevonden, opgeraapt en meegenomen. Nu weet ik waarom!