12 januari 2021 Toeval bestaat niet

Sinds vorig jaar mei is Triade mijn “speeltuin” om mijn eigen grenzen te leren ontdekken. Deze plek is voortgekomen uit een spoor 2 traject. Vandaag kreeg ik te horen dat er voor mij geen vaste formatieplaats bij Triade mogelijk is. Had ik daar op gerekend? Nee, niet echt, want een spoor 2 traject gaat zelden over naar een (vast) dienstverband maar stiekem had ik daar wel op gehoopt. Na de fikse strijd bij Yakult voelde dit weer even precies zo: “Zie je wel, ik ben niet goed genoeg”. De situatie bij Triade ligt echter totaal anders. Ik mag daar zijn wie ik ben en wordt gewaardeerd voor wat ik doe. De zakelijke situatie staat een extra vaste medewerkster gewoonweg niet toe, het zij zo! Ik kan daar geen invloed op uitoefenen dus zal ik ermee dealen. Als ik mijn “afstudeerdiploma” van Merem (revalidatiecentrum) heb ontvangen ga ik knopen tellen en bedenken hoe ik verder wil. Alles op zijn tijd.

Maar nu komt het: BJ is zijn kamer aan het opruimen omdat hij een ergonomische werkplek gaat krijgen. Nou ja, krijgen … 😉 Tijdens het opruimen vond hij vandaag dit gedichtje van mijn Ma en stuurde het via Whatsapp aan mij vlak voordat ik het bovenstaande bericht had gehoord. Ik wist het bestaan van dit briefje niet meer. Al lezend sprongen de tranen in mijn ogen (lekker als je op je vrijwilligerswerk zit!). De precieze aanleiding in 1996 heb ik niet meer op mijn netvlies maar het zal toen ongetwijfeld heel toepasselijk zijn geweest. Mama is op 24 januari 2016 overleden en heeft gelukkig niet mijn strijd van de afgelopen jaren meegemaakt. Ik ben blij dat dit gedichtje vandaag weer boven tafel kwam. Met terugwerkende kracht (nogmaals) dank u wel Ma ❤❤❤

Na dit artikeltje geschreven te hebben, vat ik weer moed en zucht eens lekker diep!