Vanochtend hebben we onze stalen rossen weer op de auto geladen en zijn naar Deelen gereden. We parkeerden de auto op aangeven van een “parkeerwachter” op een zandweggetje (hierover later). De rossen lieten we nog even op de auto want er stond eerst een bezoek aan Museum Vliegbasis Deelen op het programma. We hadden ons netjes aangemeld via de website en werden uiterst hartelijk ontvangen. Vol passie vertelde een aardige vrijwilliger ons over het tot stand komen van het museum en uiteraard ook over de gebeurtenissen in WOII en wat daarvan in dit museum over te vinden was. “Oude meuk” noemde hij het en daar had hij geen woord van gelogen. Meneer maakte zich nog zorgen om mij omdat hij zich niet kon voorstellen dat het voor een vrouw leuk was om een bezoek brengen aan dit museum. Ik heb hem verzekerd dat ik graag tussen “deze oude meuk” struin en de geur in oude vliegtuigmusea graag mag ruiken. Pff, meneer was gelukkig gerustgesteld 😉

“Ouwe meuk 1”. Het lijkt wel een kunstwerk. Vele weten beter…!

Er lagen veel wrakstukken, typeplaatjes en persoonlijke spulletjes van piloten en crew. Dit varieerde van gebruiksvoorwerpen,  tot snoepperijtjes, tot wapens, tot kleding. Je kon het zo gek niet bedenken of je kon het daar zien.Diverse typeplaatjes

Snoepperijtjes die onder de noemer Operatie Manna tijdens de bevrijding werden gedropt (mooie woordspeling!)

Voor BJ stond nog een cadeautje voor het museum opgesteld, een mooie Alouette. Hou zijn website www.Aironline.nl in de gaten want hij gaat vast een artikeltje over het museum en deze heli schrijven.

Het museum is niet groot maar wel heel leuk om door heen te lopen. Tip: doe niet als wij maar neem gewoon je leesbril mee om de teksten bij de objecten te kunnen lezen, hihi.

Na de nodige merchandise aangeschaft te hebben liepen we terug naar onze auto om onze fietsen te halen voor een mooie tocht. We wisten niet dat onze auto een toverbal was. We hadden hem toch echt blauw achtergelaten maar zagen hem overwegend grijs met een beetje blauw terug. Ook onze fietsen hadden niet meer hun oorspronkelijke kleur. Sommige auto’s die over het zandpad reden namen het blijkbaar niet zo nauw met de snelheid!

We hebben een deel van de Airborne Fietsroute gereden. De volgende stop..het vernieuwde Airborne Museum op landgoed Hartenstein. Voor dit museum hadden we ons niet aangemeld. Aangekomen stond er een bord voor de ingang dat er geen tickets meer beschikbaar waren voor vandaag. Tja, eigen schuld dikke bult, hadden we ons ook maar moeten aanmelden. Ik heb nog even op hun website gekeken of er stiekem nog wel tickets te verkrijgen waren. Voor vandaag èn morgen waren geen tickets meer beschikbaar ;-( Toen kwam de “brutale” ik naar boven. Dus ik naar kassa en gezegd dat ik weet dat er geen tickets meer zijn maar of het echt niet mogelijk is toch toegang te krijgen. De medewerkster keek naar haar collega en naar het aantal mensen die binnen waren en zei “moet wel kunnen, toch?”. Met dank aan deze flexibele medewerkster kregen we binnen no-time onze audiotour omgehangen en konden we op pad. Wat een mooi museum, wat een prachtig gebouw en wat een schat aan informatie.

Foto: VisitArnhem.com

Wat me het meest heeft geraakt was de experience. Daar had ik even geen rekening mee gehouden! In de kelder van het landgoed loop je door een stad die in oorlog is met alle bijbehorend lawaai, kapotgeschoten “huizen”, brokstukken all over the place, mensen achter kanonnen, neergeschoten soldaten, soldaten die hun kameraad bijstaan tot overlijden en een duif in de lucht! Met kippenvel over mijn hele lijf en een naar gevoel van binnen ben ik door de stad gelopen. Het museum heeft voor mensen zoals ik die de oorlog niet hebben meegemaakt een zeer realistisch beeld geschept. Chapeau!

Het liep inmiddels al tegen vijven. Als we de hele fietsroute zouden afmaken kwamen we in het donker terecht dus hebben we een stuk afgestoken en zijn door het Honderd Bunderbos gereden. We kwamen langs het huisje van Eyore. Het is altijd leuk om hem even gedag te zeggen (weet je nog BJ..in Disneyland 😉 ). Ik klopte voorzichtigjes meerdere keren op de “voordeur”. (Het zal mij niet gebeuren dat zijn huisje door mijn kloppen weer eens instort!) Omdat Eyore niet de snelste is bleef ik een tijdje wachten maar helaas, hij was niet thuis! Hij was vast op bezoek bij Winnie of spelen met Roo. Nou ja, we kwamen ook zomaar aanwaaien. Volgende keer hier ook vooraf aanmelden!

Eyore’s onderkomen!

De fietstocht leidde ons verder door heide en mooie bossen met slingerpaadjes met diverse hoogte verschillen. Nou hebben we toch e-bikes maar er waren 2 stukken waar we dachten dat onze fietsen “propjes in de oortjes” hadden en niet luisterden naar gewenste ondersteuning, hahaha..

Mijn lief op de grote stille heide

Eenmaal terug bij de auto herkende we die meer aan de fietsendrager dan aan de kleur! De dag had duidelijk veel stof doen opwaaien.

Bij De Cantharel hebben we nog een hapje gegeten. Omdat beide restaurants vol zaten met hotelgasten konden we nog wel terecht op het Tuinterras. Daar staan op ruime afstand van elkaar picknicktafels. Via een QR code kon je een beperkt aantal gerechten bestellen en meteen afrekenen. Je maaltje en drinken werden in een kratje gezet in een kraampje. De bediende schalde je tafelnummer over de tuin en dan kon je zelf je kratje ophalen. Wij vonden het super handig en hebben een lekkere hamburger gegeten.

Het was een leuke, bijzondere, ontroerende, gezellig dag.