Tijdens de heenreis naar Unterbach was het er weer… mijn onderbuik gevoel! Ik had een raar gevoel over onze vakantie.
Toen we aankwamen bij ons vertrouwde onderkomen liepen we Maya tegen het lijf en een dame die we nog niet eerder hadden ontmoet. “O, ja” zei Maya, “in de studio verblijven vluchtelingen uit de Oekraïne, een echtpaar met hun Oma”. Hoe lief!

Later zagen we dat het bord “Apartement Michel” was weggehaald. Dit bord was al jaren aan vervanging toe! Mijn onderbuik liet weer van zich horen.

Toen ik foto’s van hun koeien in de wei aan het maken was, kwam Maya naar me toe. “Ik moet je iets vervelends vertellen”. Met tranen in mijn ogen zei ik “O dat hoeft niet hoor ik weet het al”. Verbaasd keek ze mij aan toen ik zei dat dit de laatste keer was dat we gebruik konden maken van het appartement. Precies dat was het. Het appartement gaat permanent bewoond worden door het Oekraïense gezin. Wetende dat zij noodgedwongen huis en haard hebben moeten achterlaten, sluiten we zaterdagochtend met liefde (en een traan) deze deur. Wij wensen dat Bokdan, Hélena en hun Oma, ondanks alles, hier rust vinden.

En wij… wij gaan op zoek naar een nieuwe deur!