Afgelopen vrijdag zijn wij afgereisd naar Nunspeet. Twee jaar geleden heeft BJ zich aangesloten bij de redactie van de DDA (Dutch Dakota Associoation). Sinds jaar en dag gaat de gehele redactie 1x per jaar een weekendje weg en partners zijn van harte welkom. Vorig jaar zaten we in Berg en Dal. Dit jaar is na zorgvuldig zoeken Villa Vennendal uitgekozen als weekendlocatie.

De redactie bestaat uit vliegtuigfanaten in hart en nieren. Vijf redactieleden schrijven de artikelen, de bladmanager houdt de touwtjes strak in handen en gezamenlijk met de vormgever, maken zij “Logboek”. Dat is een magazine over de historische luchtvaart dat 6x per jaar verschijnt met een oplage van ruim 1.200 exemplaren!

De kennis over de historische luchtvaart binnen deze groep mensen is enorm maar de gemeenschappelijke deler is toch wel voor de Dakota. Ik vind het fascinerend met hoeveel passie zij verhalen uit de “oude” tijd vertellen en mag daar graag naar luisteren al begrijp ik lang niet altijd waar ze het over hebben, zeker niet als er vakjargon aan te pas komt. Nederland heeft helaas nog maar één vliegende Dakota die hopelijk nog lang luchtwaardig blijft. Aan de mensen die bij de DDA betrokken zijn zal het zeker niet liggen!

Weer terug naar het weekendje… afgelopen vrijdagmiddag rond drie uur kon iedereen zijn/haar koffertje op de kamer of in de lodge zetten. Daarna was het tijd om een drankje te doen op het terras en werd als vanouds eerst vergaderd. Omdat het zulk lekker weer was werd ook dat op het terras gedaan. Aansluitend hebben we genoten van een heerlijk diner en zijn daarna ons mandje in gegaan. Het was inmiddels al bij half elf.

Na prima geslapen te hebben zaten we om 09.00 uur klaar voor het ontbijt. Net als vorig jaar stond nu ook een fietstocht op de planning. Door diverse ongemakken konden een aantal redactieleden niet/niet de gehele route mee fietsen. Onderweg naar Doornspijk kwamen we een monument tegen ter nagedachtenis aan een daar neergestorte Wellington tijdens de Tweede Wereldoorlog. De bewaarde en gehavende propeller heeft een mooie plaats gekregen aan de rand van een weiland. Uiteraard moesten daar foto’s van gemaakt worden. Voor mij is het inmiddels geen vreemd gezicht meer hoe de beste foto’s gemaakt worden. Op de knietjes, hurkend, staand… alle standjes komen voorbij. Eerlijk is eerlijk, het levert wel de mooiste plaatjes op.(foto: Paul v.d. Berg)

We moesten de fotosessie afbreken vanwege een regenbui(tje) want schuilen in een weiland is best lastig! Inmiddels had de bestuurder van de bezemwagen in Doornspijk een cafeetje gevonden voor de koffiestop. Om ons niet helemaal nat te laten regenen werd de gang er even in gezet. Met een elektrische fiets is dat overigens niet zó moeilijk. Om lijf en leden niet te overbelasten zijn twee ploegleden teruggereden naar het hotel alwaar ze in de bezemwagen zijn gestapt. In het stadje Elburg kwamen de bezemwagen met drie inzittenden en de overgebleven fietsers weer samen. Ongelooflijk hoe druk het daar was. Echt veel te druk! Door de binnenstraatjes lopen vonden we een beter idee. Zo gezegd, zo gedaan. Buiten de drukke winkelstraat is het een prachtig dorpje waar je de tijden van weleer nog goed terug ziet. Een aantal foto’s zijn te mooi om ze niet te laten zien!

Elburg

Elburg

De lunch werd, op gepaste afstand van elkaar, genuttigd op het terras van Stadscafé De Tapperij. Mocht je in Elburg zijn dan is het daar goed toeven. De hamburgers halen ze op bij kwaliteitsslagerij Beekman die recht tegenover het café gevestigd is. De rest van al het lekkers wat op het terras geserveerd werd zag er appetijtelijk uit.

En toen was het tijd om de fietstocht af te maken. We werden uitgezwaaid door de bezemploeg. Zij gingen weer terug naar het hotel. De accu’s werden “gestart” en we sprongen weer op onze zadels. Het werd een tocht om nooit meer te vergeten. In de bossen zagen we links en rechts van de fietspaden omgeploegde grond en niet zo’n klein beetje ook! Wat een zwijnenstal 😉 Dat in de wielerploeg ook nog een stuntman zat verscholen wist niemand. Door eventjes niet voor zich uit te kijken gleed zijn voorwiel van het pad de omgeploegde aarde in, reed daarna tegen de enige(!) boomstronk in de buurt en kwam bijzonder ten val. Met een elegantie van heb ik jou daar en dankzij aangeleerde valtechniek bij judo viel de stuntman naar de grond, rolde behendig op zijn zij en wist zo lijfelijke schade te voorkomen door stuur en/of trappers. Toen de eerste schrik weg was kon iedereen weer opgelucht ademhalen. Het enige wat hij er aan over heeft gehouden was een losse veter (hihi). Dit had echt heel anders kunnen aflopen!

We hadden wel trek in een softijsje en onze gebeden werden verhoord. Op een voor ons onmogelijke plek stond Gijs met zijn IJS VAN GIJS karretje. Amicale Gijs zag ons aankomen en begon al te roepen dat hij kon zien dat we trek hadden in een ijsje.

Het was helemaal lachen geweest als hij zou zeggen dat hij kon zien dat we wel trek hadden in “een likkertje”, hahaha.

“Kleuters ;-)”

Bij het ijskraampje stopte een gezin. Zij wilde graag weten hoe ze bij het Verscholen Dorp kwamen. Gijs wist precies wat ze bedoelde en wees hun de weg. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt dus vroeg ik wat daar te zien was. Het bleek een replica van een dorpje te zijn uit de Tweede Wereldoorlog. In ons groepje is menigeen geïnteresseerd naar alle gebeurtenissen uit die tijd maar het bestaan van dit dorp was nog niet bekend. Al snel werd besloten een kijkje te nemen. De originele hutten zijn verloren gegaan. Om niet te vergeten wat hier gebeurd is zijn 3 ondergrondse hutten nagebouwd en is een monument opgericht ter nagedachtenis aan de mensen die hier op gruwelijke wijze zijn omgebracht.

In de Tweede Wereldoorlog (april 1943 – oktober 1944) bood dit dorp, ook wel “Pas-Opkamp” genoemd, in negen diverse boven- en ondergrondse hutten onderdak aan 80-100 mensen die allen op de vlucht waren voor de Duitsers. Zowel Joden, Verzetsmensen, Geallieerden, een Rus en een Duitse deserteur vonden daar een veilig onderkomen. Tot ze op 29 oktober 1944 werden ontdekt door twee Landstormers die op zoek waren naar wild.  Zij hoorden het geluid van houtzagen en houthakken in het bos en vonden dat verdacht. Ze gingen op het geluid af en zagen net een jongen die in het andere vak water was gaan halen een brandgang oversteken. Na een kort verhoor lieten ze de jongen gaan en gingen naar “De Paasheuvel” om versterking te halen. Zij dachten namelijk dat ze gestuit waren op een kamp vol “gevaarlijke terroristen”. Hierdoor konden de meeste van de onderduikers vluchten. Helaas wisten acht Joden niet te ontkomen. Zij werden door de Duitse soldaten meegenomen en in de kelder van “De Paasheuvel” te Vierhouten gevangen gezet. Een vrouw overleed in de kelder van De Paasheuvel, haar man werd gefusilleerd. De anderen moesten, samen met een executiepeloton, naar het “Pas-Opkamp” lopen, om daar gefusilleerd te worden. Ongeveer één kilometer buiten Vierhouten ontstond een schermutseling, toen twee van de onderduikers probeerden te vluchten. Eén van hen werd op de vlucht doodgeschoten, de ander keerde terug toen zijn zesjarig zoontje begon te schreeuwen. Er werden drie kuilen gegraven waar de onderduikers in moesten gaan liggen. Vervolgens werden zij dood geschoten. Ook het zesjarig jongetje.

Hoeveel pret we voor dit bezoek ook hadden… hier waren we toch echt héél héél stil van geworden.

Bron: Website van Het Verscholen Dorp. Klik op de link om nog meer te weten te komen.

 LEST WE FORGET!

Na nog wat nagepraat te hebben vervolgden we onze fietstocht. De route liep over de in bloei staande hei. We stopte om foto’s te maken en toen, toen diende stuntman nummer twee zich aan! Even door de hei fietsen om te keren eindigde ook in een valpartij. De fok kon nog net tussen de hei teruggevonden worden 😉 In tegenstelling tot de eerste valpartij waren de camera’s nu uit de hoesjes en tja, dan is het wel zo leuk om de capriolen vast te leggen.

Ook hier liep het gelukkig met een sisser af

Na in totaal 59,8 km gefietst te hebben kwamen we weer terug bij het hotel. Nadat de fietsen waren teruggebracht was het tijd voor een drankje en aansluitend diner. Ook deze avond hebben we weer lekker gegeten inclusief bakken patat met mayo. De aardappelboer in de buurt heeft dit weekend goede zaken gedaan met het hotel 😉 De volgende dag hebben we nog elkaar ontbeten en is ieder zijn eigen weg gegaan.

Mariette, Ann & Paul, René, Jan-Willem en Paul… dank jullie wel voor een super leuk weekendje. Ik heb me, net als vorige jaar, heel welkom gevoeld.