Dit artikeltje heeft niets met de insecten/dierenwereld te maken maar wel degelijk met een ander bijzonder natuurverschijnsel, namelijk… mijn Pa! Het wordt, nu hij 82,5 jaar oud is, hoog tijd om hem eens in het zonnetje te zetten. Mijn Pa heeft, zolang ik hem ken, altijd al gouden handjes gehad. Bescheiden dat hij is noemt hij het zelf Zilveren Handjes.

Wat Pa zag maakten zijn handen en altijd hufterproof. Om een tipje van de sluier op te lichten: van stalen opklapbedden tot een compleet tuinhuis inclusief schuur en waterput tot smeedijzeren hekwerk (First Floor Ballooning) tot een Winnie de Pooh vogelhuis. Het stalen opklapbed was voor mij als puppy-mens niet omhoog te klappen! Het tuinhuis heeft er nog jaren gestaan nadat wij van tuincomplex Wijkergouw vertrokken waren en zeer waarschijnlijk staat het er nog. Het smeedijzeren hekwerk is niet meer in gebruik maar staat nog steeds bij ons in de garage. Het weghalen van het hek was overigens een beste klus want naast het gewicht van het hek had Pa het hek ook hufterproof geplaatst: compleet in het cement gezet 😉

Van het vogelhuisje hebben wij en de vogels veel plezier gehad maar het heeft de tand des tijds helaas niet doorstaan.

Maar goed, weer even terug..
Na bij diverse werkgevers te hebben gewerkt heeft mijn Pa zijn carrière op 57,5-jarige leeftijd als ploegbaas/lasser van de grijperwerkplaats beëindigd bij de OBA (Overslagbedrijf Amsterdam). Wie hem een beetje kent weet dat stilzitten voor hem niet is weggelegd.

Pa had vroeger graag docent willen worden. Daar is het helaas niet van gekomen omdat het volgen van een opleiding naast zijn werk en de gedeelde zorg voor ons gezin helaas niet te combineren was. In (nog) vroegere tijden volgde hij overigens wel een avondopleiding die hem tot vakkundig lasser maakte. Enfin, nadat Pa met de VUT is gegaan (dat bestond vroegâh nog!) is hij wel degelijk les gaan geven. En dat zonder docentendiploma. Pa is begonnen bij de Experimentele WerkPlaats (EWP) in Amsterdam Noord. Daar heeft hij drop-out jongeren de fijne kneepjes van het lassen geleerd. Niet alleen de praktijk maar ook de theorie werd behandeld. Met een officieel erkend lasdiploma op zak konden de jongens, die anders in de goot waren beland, alsnog aan hun toekomst (verder) werken. Voor positief ingestelde jongeren met wie er duidelijk een klik was, bekeek Pa of zij direct na de opleiding bij een werkgever aan de slag konden. Nadat Pa dit een aantal jaren had gedaan wilde hij weer eens wat anders maar wel weer in de vorm van lesgeven. Hij vond een nieuwe uitdaging bij de Berg en Bosch school. Daar wordt onderwijs gegeven aan kinderen met autisme. De school was op zoek naar een vrijwilliger om met de kinderen te knutselen. Omgaan met autistische kinderen was Pa niet gewend maar heeft dat snel geleerd. Hoeveel geduld Pa normaal gesproken heeft weten alleen de intimi (en jullie nu ook), maar met deze kinderen… engelengeduld was er niets bij! Ik kan me nog een open dag herinneren waar wij als familie konden zien hoe het er in de Berg en Bosch school aan toe ging. Het was leuk om te zien hoe de kinderen met Pa wegliepen. Toen het reizen van Amsterdam naar Bilthoven hem toch te veel werd, Pa moest immers heel vroeg opstaan om op tijd in Bilthoven te zijn, heeft hij met pijn in zijn hart afscheid moeten nemen van “zijn” kinderen. De kinderen hadden als afscheid een mooi boekwerk voor hem gemaakt die hij nog altijd koestert. Inclusief de opmerking “Tot nooit meer ziens!” die een leerling op een kaart had geschreven voor zijn inspanning al die jaren.

Wie denkt dat Pa daarna op zijn luie reet (zo zou hij het zelf ook zeggen!) is gaan zitten heeft het mis. In het senioren appartementencomplex heeft hij samen met Ma een knutselclub opgericht voor de daar aanwezige senioren en werden en passant ook nog koffie- & borreluurtjes, paasbrunches, kerstdiners en “er-op-uitjes” georganiseerd. Sindsdien heeft menigeen bloembakken, deurpiano’s, kerststerren (die ook echt licht geven), vogelhuisjes en/of deurversiering in de vorm van een bloem in of om hun huis. Uiteraard alles van hout! Helaas moesten ze hier mee stoppen omdat Ma te ziek werd en voor Pa de zorg voor Ma en het in stand houden van alle activiteiten te veel werd. Na het overlijden van Ma heeft Pa het knutselen weer individueel opgepakt om, zoals hij dat zegt, zijn hersenen te blijven gebruiken.

Alle werkstukken worden vanaf bouwtekening gemaakt en ieder onderdeel moet op maat gezaagd, geboord en gesroefd (zoals Pa dat zegt) worden 😉 Niks makkelijks aan dus. Ook het verven doet hij zelf en daar heeft hij toch een hekel aan! Maar ja… alles wat je zelf kan, moet je zelf doen. Zo simpel is het.

Zijn laatste aanwinst is een molen die ronddraait als de zon op de zonnecel schijnt en een hamerstuk. Dat laatste is voor de goede orde geen vergaderstuk dat zonder discussie of stemming goedgekeurd kan worden, maar een viervoudig hamerwerk dat door een elektromotor wordt aangedreven. Pa kan zichtbaar genieten als het af is en werkt!

Elektra is niet de sterkste kant van Pa (vraag maar aan de stoppen-leverancier van vroeger, hihi) maar met veel geduld krijgt hij het toch voor elkaar. Geluid aanzetten bij dit filmpje is aan te raden, maar tegelijkertijd oordopjes in doen waarschijnlijk ook! 😉

Wanneer een werkstuk af is gaat het op de kast. Daar staat inmiddels een hele verzameling van werkstukken en het eind van het knutselen is nog lang niet in zicht. Pa is nu met een elektrische ophaalbrug bezig en een Mississippi-radarboot die ook echt in het water kan varen.

Als ik alle werkstukken (groot en klein) moet benoemen die Pa heeft gemaakt wordt het net zoiets als de “Winkler Prins”. Noem een term en er horen één of meerdere werkstukken bij. Ik vond het in ieder geval erg leuk om Pa op Natuureluur eens flink in het zonnetje te zetten. En zo weten jullie, die iets verder van hem af staan of hem zelfs niet eens kennen, ook meteen hoe het met hem gaat: goed!